OP EEN DAG...(zijnde 17 juli in het jaar des Heeren 2011 [de toekomst])
De Patatten van Metaal zijn barbaren. Op Barbaarse wijze komen zij uit hun grotten en bespelen op Barbaarse wijze hun instrumenten die uit prehistorische monolieten zijn gehouwen. Dit weten we allemaal.
Maar wat we nog niet weten is, dat er in de achterhoek een volk leeft, een ras, dat nog barbaarser en grover is dan de Patattekes Métales.
Dit zijn motorfietsberijders, ook wel bikers genoemd (uw Chroniqueur verafschuwt Engelsche leenwoorden). Zij hullen zich in leder en verder niks. Zij kennen slechts een handjevol woorden, dewelke te maken hebben met het nuttigen van een maaltijd of het intiem samen zijn met een vrouw.
De Patatten hebben kunnen aanschouwen hoe dit volk, afkomstig van de vikingen, hun tijd volbrachten met rondjes rijden op een zelf in elkaar getimmerde motorfiets en het stilstaand een motorfiets berijden net zo lang tot de achterband klapt. Uw Chroniqueur is er nog niet achter of dit met opzet is, of dat ze uit nervositeit de rem inknijpen.
De Patatjes waren danig onder de indruk, maar gelukkig, toen de Patatjes de aanvang namen met hun optreden waren de in leder geklede bikers op hun beurt weer onder de indruk. Zij dachten dat de hemel op hun kop ging vallen of dat de door hen aanbeden Godheid toornig was geworden. Zo waren zij onder de indruk van het spektakel en het gedreun dat een Patatje Metal-optreden met zich medebrengt.
Ook bewonderden zij het glimmende leder waarin Marco Borsatan zich weet te hullen.
Fijne stripteasemeiden kwamen het toch al zo gave optreden van Patatje Metal opluisteren. Zij waren twee in getal. Eén dikkerdje en één die ermee door kon. Weinig kleren hadden zij aan. Zij kronkelden wulps tegen de metalzanger aan en wreven hun lichamen tegen het zijne.
Marco Borsatan was uiteraard niet onder de indruk omdat dit voor hem dagelijkse kost is. De andere Patattekes, voor wie dit uiteraard ook dagelijkse kost is, waren toch wel onder de indruk van dit voor hun neuzen heen en weer schuddende tietwerk. En zij bewonderden de visnetstructuur waarin het mollige vlees van het dikke meisje gevangen was. Ik kan zo een roman beginnen te schrijven, u merkt het wel.
Die chicks verdwenen weer van het podium en de Patatjes rondden hun show af met veel geflikker van lichten en vuur. Toen was de show om, maar de dag was uiteraard nog niet voorbij.
Er werd nog gebroederlijk gefeest met dit vikingvolk en veel deernes werden bekeken en enkele uiteraard bepoteld, maar dat valt buiten het bestek van deze showbespreking.
EINDE

Grootebroek, 25 juni 2011, van uw verslaggever. Als Rudi en Mimi gaan trouwen dan mag het geen kleinigheid zijn. Dat is wel gebleken. Ze zetten gewoon een festival op poten ter gelegenheid van hun trouwdag. Zij nodigden een Voice-of-Holland-zoeterd uit, die de mensen kwam opwarmen en daarna waren de Patatjes aan de beurt.
Uw Chroniqueur is de mening toegedaan dat alles niet zonder meer vlekkeloos ende gesmeerd liep de eerste twee liederkes. Lichten gingen aan en er werd wat met snoeren en stekkers gedaan. Maar daarna gingen de Patatjes helemaal los. Iedereen ging helemaal uit zijn of haar dakkie. Al dan niet geholpen door de alcohol. Want drinken, dat kunnen ze daar wel in Grootebroek. De Patatjes speelden voor de gelegenheid een uitgebreide set. Af en toe kwam Mimi zelf op het podium kijken hoe of de zaken eraan toegingen en om een beetje sexy te heupwiegen. En ze was nota bene net getrouwd! Verder was het een komen en gaan op dat podium van allerlei sujetten. Marco Borsatan vond het voor deze avond voor ene keer goed. Anders is hij niet zo coulant. Zeer spraaklustig was hij ook, onzen Borsatan. Dat alles mocht de pret niet drukken. Ook de aanvraag van het lied "Annabel" mocht de pret niet drukken. Dat was diep in de geheugens van de Patatjes weggezonken, maar werd er a la minute weer uitgetoverd om ten overstaande van een zwetend en medezingend publiek gespeeld te worden. Toen de Patatjes uitgeput waren gingen zij weer terug naar hun paleiselijke kleedkamer.
Daar werd nog een sloot aan groupies afgewerkt en toen gingen de Pataties weer heimwaarts.
(Dit is ver weg, daar de Patatjes uit het Zuiden stammen).

Ook dient te worden vermeld over deze avond dat Nico Haat de de drums besloeg en de basgitaar aan de uit een ondiep graf opgedolven Vader Macabraham had gegeven.

 Beckum 12 juli 2011, Van uw verslaggever. In Beckum daar houden ze van een feestje bouwen. Om het feest nog meer cachet te verlenen werd Patatje Metal uitgenodigd. Dit is een ingewikkeld proces, waarbij een rijke oudere heer en zijn knappe dochter in het spel zijn. Deze worden geintimideerd. Er komt nog een verkleedpartij bij kijken met opplaksnorren en nepbrillen en dan pas kun je Patatje Metal huren. Het kan ook zijn dat ik ze verwar met het A-team.

Either way (zelf heb ik er een geweldige hekel aan als mensen maar Engelsche frasen gebruiken in een Nederlandsche tekst. En nou doe ik het zelf!) de Patatjes kwamen aan, Zij kwamen, zagen en rockten er de pannen van het dak. De Nederlandschtalige medeiners, die van een turboinjectie waren voorzien gingen erin als zoete broodjes, die even tevoren met een sneltreinvaart over de toonbank waren gegaan. De dames en heren in Beckum gingen van lieverlee en met gezwinde afwisselinging schaterlachen, meebrullen, huilen van verdriiet en zichzelf heim`lijk genot verschaffen. Het was een spektakel dat zij daar nog nimmer hadden medegemaakt. Er zal nog lang over nagepraat worden. Maar niet door iedereen. Sommigen gedroegen zich zo buitennissig dat zij dat het liefst rap vergeten. 

Toen de show voorbij was en ook nog een kleine toegift was gespeeld, bestegen de Patattekes (in het donker waar niemand hen zag) hun paarden weer en stegen zo ten hemel.
Dit is niet helemaal waar. Zij zopen totdat niemand meer kon lopen of staan en toen kwam de Patattenmenner Bennie RIjman iedereen in de wagen proppen. En toen was de avond echt voorbij.

Nijmegen, 8 mei 2011. Van uw Chroniqueur. Bij een dorpspomp dient men eerst moeite te doen voordat het eerste water uit de tuit sprotst. Als het eenmaal zover is, dan gaat het pompen gemakkelijker en kan men van het frisse water genieten.
Zo is het ook bij een optreden zo vaak. De eerste paar nummers is het vaak een beetje aftasten en opwarmen van de zaal ...
(niet letterlijk aftasten. Het is niet zo dat de Patatjes de zaal in springen om de dames te bepotelen. Theoretisch dan, feitelijk zou het wel kunnen)  
Dus ... eerst moet de band een beetje pompen als het ware, een beetje moeite doen en dan komt de zaal los en geeft zoveel blijdschap, liefde en energie terug, dat de rest van de show moeiteloos verloopt.
Maar bij de Dag van het Levenslied is het dan weer anders. Dan zijn er al talloze andere artiesten geweest de het publiek hebben opgewarmd. Zij hebben als het ware "gepompt".
Dus dat publiek is als zo warm als een overhitte kachel. En dat was dus het moment dat de Patattekes Métales (na wat technisch oponthoud) het podium bestegen. Bij de eerste tonen ging de tent helemaal los. Was de tent bijna leeg? Neen! Hij was helemaal afgevuld. Iedereen zong en blèèèèrde mee met de metalen meezingers van de Patatten. Alle vrouwen keken verliefd naar de Patatje Metalaar van hun keuze. Het waren prachtige 25 minuten. Want langer duurde de hele show niet. 25 minuten heaven, wat de Patatjes betreft.
Maar, Chroniqueur, vergeet u niet iets te melden? Jawel. De bezetting was door familieomstandigheden van Dennie Antichristian anders dan anders. Maar niet anders dan de dag tevoren. Nico Haat ramde boe en bah uit de drums en Vader Macabraham geselde zijn basgitaar.  
Dus Dennie Antichristian was er niet, maar wel kwam bijbeltechnisch gezien zijn antipode nog even om de hoek kijken. Namelijk Dennie Christian himself. Hoebahoebahoebahoeb!
Ohja, niet vergeten. Na de show kwam er nog een chick Het Beest helemaal betasten. Ten minste, elk gedeelte van zijn (magere en witte!) lijf dat niet bedekt werd door zijn kleding.
Hier wendde Uw Chroniqueur zich op kuise wijze af. Dus ik weet niet wat daar verder is gebeurd.

7 mei 2011, Schijndel. Van uw verslaggever. De Patatje Metalaars zijn gewoon mensgeworden honden die maar enkele trucs kennen en vermogen uit te voeren. Bij Het Beest is dit bijvoorbeeld gitaarspelen en chicks bespelen. Bij Marco Borsatan is dat zingen en chicks bespelen en ... ik behoef niet door te gaan. U snapt het nou al. Immers, een willekeurige websurfer die zo'n lange zinnen leest en nog steeds niet naar een eenvoudiger site is verhuisd, die moet wel van goeden cognitieven huizen komen. Ik dwaal af. Heel triest. Oh ja, maar de Patatje Metalaar die ontelbare muzikale skills heeft is de verschrikkelijk boos kijkende Nico Haat (eigenlijk is hij een lief beertje) die kan alles. Onder meer drummen. Dus nu, dit optreden te Schijndel was die goeie ouwe Dennie Antichristian niet beschikbaar, dus ging Nico Haat (gekscherend door menigeen Nico Naad genoemd) trommelen. En dat kan hij als de best. Cesar Zuiderwijk zou zijn hoed nog opeten samen met de mijter van Sinterklaas. Zo goed kan Nico drummen. Maar dat laat nog een plekje over voor een basseur. Dus toen belden ze maar The A-Team, die konden even geen bassist leveren. Toen belden ze nog heel veel mensen op die allemaal niet konden. Dus toen kwam Vader Macabraham maar een mopje mee bassen.

Nee hoor, hahaha, zo is het helemaal niet gegaan. Ze belden Vader Macabraham per onmiddellijk. Ik hoor u al zeggen, Lucilius, wat een ellenlang zwamverhaal, wanneer gaat u, Chroniqueur eens vertellen hoe het daar nou werkelijk zat en of daadwerkelijk alle loempia's daar gratuit te verkrijgen waren. Op dat laatste zeg ik volmondig: Ja! Het was immers het loempiafeest en iedereen kon daar ongestraft zich helemaal ongans eten aan loempia's. Uw Chroniqueur ook en iedereen van Patatje Metal. Sterker nog, ze werden zelfs aangeleverd terwijl ze aan het rocken waren op het podium. 

Het rocken ging natuulijk als de beste met een denderende stoommachine als de combinatie Vader-Nico als fundament. De gillende gitaren van Het Beest en Rammstein Shaffy maakten het muzikale huis af, waarin de metalen boeman Marco Borsatan in kon wonen.
Het werd nog wel even gevaarlijk toen een van de flame throwers geheel autonoom aan zelfontbranding ging doen. Gelukkig waren daar de behoedzame doch gezwinde handen van Limousinecoureur annex Patatje Metalpooier Bennie Rijman, die snel het vuur uitdeed.
De zaal ging spreekwoordelijkerwijze ook in vuur en vlam vanwege het onnatuurlijke rockwerk van de heren Metalaars. Het bleef nog lang onrustig. En toen iedereen naar huis was gegaan gingen ook de Patattekes naar huis, alom loempia opboerend.

Maar, zeg eens, Chroniqueur, hoor ik u al zeggen. Nu u toch zo lang reeds aan het schrijven bent, in hoeverre betracht het den waerheit, wat u altoos zegt over dat mensen geesten gaan zien op de vooravond van een Patatje Metal-optreden.
Nu, lezer, ik kan u zeggen: Allemaal bullshit. Nou oogjes dicht en snaveltjes toe.