Volg en Like ons op 

De Patatje Metal-halfgoden worden vereerd met plengoffers.

Als er een uitverkoren publiek zou bestaan, dat gemaakt was om de Patatjes toe te juichen en aan te moedigen, dan was het het publiek van Das Oktober Metalfest wel.
Ze hadden niet veel akkoorden nodig van de Heersers van de Nedermetal, om te begrijpen dat dit de kans was om geheel en al uit de plaat en uit hun dak te gaan. Deze kans grepen zij meteen aan. Zij juichten, riepen, polonaisden, sjansten, lachten en dansten. De Patatjes rockten, zongen, dansten en maakten verdachte heupbewegingen in respons tot het uit zijn dak gaand publiek. Zij waren voor malkander gemaakt. Als je bij meneer Pastoor in de biecht zit, is drie kwartier heel lang, maar als je naar die uit de hel losgelaten bandieten van Patatje Metal komt kijken is drie kwartier zo om.
Zij maakten plaats voor Dallas 1PM, die weer plaats maakten voor het Heidevolk, die weer plaats moesten maken voor de helden van de dag, Anvil.
(Op het andere grote podium waren ook jongens met gitaren bezig, maar dat vond uw Kroniekschrijver zo angstaanjagend en vol-ernstig, daar heeft hij het niet lang uitgehouden. )
Om maar terug te komen op het optreden van de Patattekes, dat was een intense geluksbeleving nog voor we skull-pullen vol met bier achterover hadden geslagen.

De Patatjes geven licht! (Foto: Kuifje Spettörvet)

De Patatjes zijn beter dan alle andere bands bij elkaar opgeteld. Na een hiaat van een dikke vier jaar gaven ze in Heeze voor het eerst weer een volledige show. Op volle sterkte, op volle toeren en uit volle borst. De Patattekes hadden er zin in. En zij niet alleen, het publiek dat zich aldaar in Heeze had weten te verzamelen was zielsgelukkig dat hun favoriete metalhelden de krachten andermaal gebundeld hadden om een volle pot metal uit te schenken.
En een dampende rockshow is het geworden. Met knallers, shooters, stikstof, leren broeken, heupbewegingen, gegil, geschreeuw en gelonk naar de deerntjes in het publiek. Het wonderschone gekweel van frontman Marco Borsatan bracht alle dames geheel in vervoering. De overige bendeleden klonken de geluiden, behorende bij de instrumenten van hun voorkeur, bijeen tot een instrumentale Panzerfaust. Achter de schermen was Überroadie en stagemanager Bennie Rijman andermaal in de weer om de show gelikt en glijdend goed te laten verlopen, bijgestaan door zijn zoon Ozzy.
Na de show werden de Patattekes aangesproken en staande gehouden door menigen, die met glanzende ogen mededeelden dat de ze de Patatjes zo hadden gemist, en dat ze nimmer zo lang nog wilden wachten op een volgend optreden.
Als u dit leest en tot zichzelve denkt: 'Otje, ik was er niet bij!', dan heeft u dat aan zichzelve te wijten. Er was vooraan in het publiek nog en plekje vrij tussen een dame met dikke tieten en een boer met een riek. Dus ... Eigen schuld. Ik kan hier wel allerhande mooischrijverij aan het web toevertrouwen, maar ben er de volgende keer maar gewoon bij.
Want, deze band is formidabel!

De Patattekes van Metaal zijn boemannen en hebben het verkeerde voor met uw dochter.
Tenzij u zelf die dochter bent, dan zijn het beste kerels. Bierdrinken, dat kunnen ze ook. En een partij metal op de mat leggen ook.
Bijna precies ongeveer 4 jaar geleden gaven zij hun 'afscheidsconcert' in de Effenaar. Het bloed kruipt natuurlijk waar het niet gaan kan en bij de Patatten denk je dan toch gauw aan mayonaise d'amour.
Ik hoor u al zeggen, kom toch eens ter zake jij zemelende oude Kroniekschrijver. Ik wil weten hoe of het zit, dat hoor ik in gedachten als ik aan u, website-lezer denk. De leider van de patatten, klein en groot, zeide al iets in de trant van 'tot over 10 jaar'. Zat hij er toch mooi 6 jaar naast. 
Ik heb uit hoogst onbetrouwbare bron vernomen dat Marco Borsatan zich liet inmetselen in een hutje op de hei. Letterlijk dan, want de Patattekes hebben bovenmenselijke eigenschappen. Die dacht daar nog een paar jaar te zitten en een paar keer boeh! te roepen om dat vrouwtje dat daar woonde de stuipen op het lijf te jagen. Dat ging niet door. Dat is eigenlijk een verhaal apart. Ik hoor die brave Rammstein Shaffy al roepen dat niemand op de hele wereld die lappen tekst leest, die uw Chroniqueur het het Wereld Wijde Web toevertrouwt.

Een eng Beest! met dank aan Marika

Het optreden in Nijmegen was als vanouds, strak, goed, veel respons. De bezoekers van de Dag van Het levenslied hadden het kwintet reeds eerder gezien en bevonden zich in spanningsvolle doch positieve afwachting.
De Patattenridders maakten het allemaal waar. Het heupgewieg, het gezwaai met de gitaren, het lonken met de meiden... Ze waren er weer! Ze lieten de meiden en hun gitaren gillen. Nico Haat ramde op zijn trommeltoestel alsof hij de duivel wilde uitbannen, de gitaristen zwaaiden met de gitaren alsof ze aan het vaandelzwaaien waren bij het gilde. En reeds eerder genoemde Marco Borsatan wist voor twintig hele minuten de paar duizend man die zich er hadden vergaderd aan zich te binden door zijn bezwerende stemgeluid en zijn vorsende blik.
Twintig minuten zijn zo om en daarna gingen de Patattikoos aan het bier.
Niet nippen ofzo, maar tanken.
Als u dit leest en er niet bij was dan is dat uw eigen schuld. Het was immers gratis. Niet dat bier, maar het optreden waar ik zo bloemrijk over vertel.
Niemand mag ooit een kans voorbij laten gaan om de Patatjes te aanschouwen. Houd vooral deze website in de gaten over toekomstige avonturen van de Ruyters der Apokalyps. Of als je echt een moderne blitserik bent, sla dan het Facebook erop na.
Tot de volgende keer.

We have 2 guests and no members online